Νάννα Παπανικολάου | Μεταφράζοντας τη «Μοναχοκόρη» της Guadalupe Nettel

Η Νάννα Παπανικολάου φιλοξενείται στο blog του  Ίκαρου, στη στήλη «Το εργαστήρι της μετάφρασης», και μας μιλάει για το μυθιστόρημα της Guadalupe Nettel Η μοναχοκόρη, υποψήφιο βιβλίο για το Διεθνές Βραβείο Booker 2023.
Πώς ήταν η εμπειρία της μετάφρασής του και τι συναισθήματα έχει να δώσει στους αναγνώστες;

Η μοναχοκόρη

Όταν ο Νίκος Αργύρης -ο εκδότης του Ίκαρου- μού ανέθεσε αυτή τη μετάφραση, ξεκίνησα να διαβάζω την εισαγωγή του βιβλίου και σκέφτηκα πως θα περάσω ένα διάστημα διαβάζοντας για μανούλες και τις εμπειρίες τους από την εγκυμοσύνη και το μεγάλωμα των παιδιών. Δεν είχα διαβάσει κανένα άλλο βιβλίο της Νέτελ. Ήξερα μόνον ότι είχε βραβευτεί και ότι θεωρείται από τις σπουδαίες σύγχρονες πένες του Μεξικού και της ισπανόφωνης λογοτεχνίας. Ομολογώ ότι ξεκίνησα την μετάφραση φοβούμενη μήπως βαρεθώ πολύ, γι’ αυτό και δεν υπήρχε καμία περίπτωση να διαβάσω το βιβλίο πριν το μεταφράσω. Επλανώμην πλάνην οικτράν!

Πολύ σύντομα, άρχισαν να εξελίσσονται ταυτόχρονα, με κοινό παρονομαστή την αφηγήτρια, πέντε ανεξάρτητες συγκλονιστικές ιστορίες, πλεγμένες με τέτοια μαεστρία, ώστε να μην μπορείς ν’ αφήσεις το βιβλίο απ’ τα χέρια σου.

Είναι απλοϊκό να πεις ότι αυτό το βιβλίο πραγματεύεται την μητρότητα ή την οικογένεια. Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό. Πραγματεύεται το πένθος πριν από τον θάνατο, την ζωή που σε αιφνιδιάζει εκεί που πενθείς, την επιθυμία ν’ απαλλαγείς από μια προβληματική ζωή για να ζήσεις ελεύθερος, το να φορτώνεις το παιδί σου στους άλλους για να ζεις όπως θέλεις, και μάλιστα όχι μόνον στις κοινωνίες των ανθρώπων, την βία σε μια σχέση και πώς επηρεάζει τα θύματα ακόμα κι όταν ο θύτης έχει πεθάνει, τις γυναικοκτονίες, τις σχέσεις ανάμεσα στη μάνα και στην κόρη…

Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που η Νέτελ πραγματεύεται όλα αυτά - και άλλα παράγωγα - θέματα σε τούτο το βιβλίο. Διαβάζεις αβίαστα και με μεγάλο ενδιαφέρον ιστορίες απ’ αυτές που συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε «τραγικές», σε φέρνει αντιμέτωπο με μεγάλα διλήμματα, μπαίνεις αμέσως στο πετσί των ηρώων κι αναρωτιέσαι πώς θ’ αντιδρούσες εσύ. Κι ενώ θα έλεγες πως θα μπορούσαν και να σε καταθλίψουν όλ’ αυτά, δεν συμβαίνει. Αντιθέτως, βρίσκεσαι διαρκώς σε μια εγρήγορση, σε μια αγωνία για το πώς θα καταλήξουν όλ’ αυτά. Απλώς κατακλύζεσαι από την ανθρωπιά, τον πόνο, την αγάπη, την δύναμη των ηρώων αυτού του βιβλίου και, όταν φτάνεις στην παύλα μετά την τελεία, στεναχωριέσαι που τελείωσε.

Η Μοναχοκόρη είναι αδιαμφισβήτητα το πιο συγκλονιστικό μη-βιογραφικό βιβλίο απ’ όσα έχω μεταφράσει ως τώρα.

Η μοναχοκόρη

 
Έτικέττες: