Συνέντευξη της Ευτυχίας Γιαννάκη στo BHMAgazino

Συνεντεύξεις Ιούλιος 27, 2020

Διαβάστε παρακάτω τη συνέντευξη που παραχώρησε η Ευτυχία Γιαννάκη στο ΒΗΜΑgazino και στον Γιώργο Νάστο, με αφορμή το νέο της αστυνομικό μυθιστόρημα, Η νόσος του μικρού θεού, με ήρωα τον Αστυνόμο Χάρη Κόκκινο.

Ευτυχία Γιαννάκη

Αν είστε φαν της αστυνομικής λογοτεχνίας και ψάχνετε το ιδανικό βιβλίο για να σας κρατήσει σε αγωνία το φετινό καλοκαίρι δεν έχετε παρά να αναζητήσετε το μυθιστόρημα Η νόσος του μικρού θεού της Ευτυχίας Γιαννάκη. Πρόκειται για το πρώτο μέρος της «Τριλογίας του βυθού» και εκτυλίσσεται στην Πάρο. Με αφορμή μια περίεργη δολοφονία, τα μυστικά και τα ψέματα που επιβιώνουν ακόμη και κάτω από τον δυνατό αιγαιοπελαγίτικο ήλιο αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Η ίδια η συγγραφέας πάντως δεν είχε εντρυφήσει από την αρχή της αναγνωστικής της διαδρομής στο είδος που υπηρετεί τόσο επιδέξια. «Ήμουν αυτό που λέμε αναγνώστρια της κλασικής κυρίως λογοτεχνίας. Με ενδιέφερε η φιλοσοφία και οι αφηγήσεις που αποτελούν πιο βαθιά ψυχογραφήματα, οπότε για χρόνια δεν διάβαζα αστυνομικά μυθιστορήματα. Έχω μεγάλη αγάπη στον Τόμας Μπέρνχαρντ και γενικά στους αυστριακούς συγγραφείς, αλλά και σε άλλους Ευρωπαίους, όπως ο Μισέλ Ουελμπέκ, επειδή αναδεικνύουν στα βιβλία τους τις κοινωνικές παθογένειες και τους ενδιαφέρει πολύ η πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Τους καθιστά σημαντικούς η καταβύθισή τους στον ανθρώπινο ψυχισμό. Το βασικότερο ζήτημα της λογοτεχνίας είναι να καταφέρει να αναδείξει τις πιο εσωτερικές και πιο σκοτεινές πλευρές μας και να εξετάσει πόσο ρευστά είναι τα όρια μεταξύ αυτών που βαφτίζουμε καλό και κακό, παραβατικό, κοινωνικά αποδεκτό-όλες αυτές οι έννοιες είναι κατασκευασμένες. Οι συγγραφείς που ανέφερα ασχολούνται με αυτή τη θεματολογία και με έχουν επηρεάσει στην οπτική μου».

Ευτυχία Γιαννάκη

Η επιστροφή του Χάρη Κόκκινου
Πώς όμως ήρθε τελικά σε επαφή με τα αστυνομικά μυθιστορήματα; «Κάνοντας μια απαιτητική δουλειά που δεν μου άφηνε πολύ ελεύθερο χρόνο έψαχνα να βρω αφηγήσεις που να με κρατούν ξύπνια το βράδυ. Έτσι ανακάλυψα την αστυνομική λογοτεχνία. Αρχικά νόμισα ότι πρόκειται για γρίφους που παίζουν με το μυαλό σου, εν τέλει βέβαια ανακάλυψα ότι και σε αυτά τα βιβλία μπορεί να κρύβεται ένας πλούτος, ειδικά όταν καταφέρνουν πέρα από το πρώτο επίπεδο της πλοκής να αποτελούν και κοινωνικό σχόλιο. Τη ρωτώ αν, για παράδειγμα, της αρέσει ο Αντρέα Καμιλέρι. «Ο Καμιλέρι είναι ένας εκπρόσωπος του μεσογειακού νουάρ λίγο επιφανειακός» απαντά. «Μου αρέσει πολύ ο Ζαν Κλοντ Ιζό και «Η τριλογία της Μασσαλίας». Έχω ωστόσο διαβάσει τα πάντα, και τα σκανδιναβικά ρεύματα, τους βρετανούς, γάλλους και αμερικανούς μετρ του είδους. Βεβαίως, αυτό που κάνω εγώ είναι πιο κοντά στο μεσογειακό νουάρ. Προσπαθώ να εστιάζω λιγότερο στο κομμάτι του σασπένς, το οποίο έχει συχνά κινηματογραφικά χαρακτηριστικά. Είναι απαραίτητο, αλλά δεν θέλω να γίνεται  αυτοσκοπός. Η πατρίδα της συγγραφής είναι πάντοτε η ανάγνωση―όπου νιώσεις οικεία ως αναγνώστης, εκεί  επιχειρείς να προσγειωθείς και συγγραφικά. Στο αστυνομικό μυθιστόρημα έχουμε αφηγήσεις που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον, αυτό μου αρέσει, όμως το μεγάλο στοίχημα για μένα ήταν να δω πώς θα καταφέρω να δώσω λογοτεχνικό βάθος σε κάτι που έχει πολύ έντονα τα στοιχεία της κατασκευής και συχνά λειτουργεί σε επίπεδο καρικατούρας». Ο δικό της Πουαρό είναι ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος. Δεν θα ήταν πιο εύκολο να είχε επιλέξει ως κεντρικό ήρωα μια εκπρόσωπο του γυναικείου φύλου; «Το έχω σκεφτεί πάρα πολύ ξεκινώντας  και ο λόγος που δεν το έκανα ―παρόλο που ενδεχομένως να μου ήταν πιο οικείο και ίσως πιο εύκολο―είναι το ότι ήθελα να παίξω με χαρακτήρες που ίσως εγώ στην καθημερινότητά μου να μην τους είχα πολύ κοντά μου. Είναι ζητούμενο για έναν συγγραφέα να αντιμετωπίζει με τρυφερότητα ό,τι δεν γνωρίζει και δεν αναγνωρίζει σε αυτό στοιχεία από τον εαυτό του. Η επιλογή του Χάρη Κόκκινου ήταν στρατηγικής σημασίας, διότι έπρεπε να αντλήσω υλικό από πηγές που δεν βρίσκονταν κοντά στην καθημερινότητα ή στις συνήθειές μου. Μέσω του γραψίματος φώτισα πτυχές του εαυτού μου που μου ήταν άγνωστες πριν την εμπλοκή μου σε αυτό το εσωτερικό ταξίδι αυτογνωσίας».

Ευτυχία Γιαννάκη

Το σκηνικό στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία το ήξερε καλά: «Γενικά μου αρέσει να γράφω για τόπους τους οποίου γνωρίζω και έχει “γράψει” η ατμόσφαιρά τους μέσα μου. Η Πάρος είναι ένα πολύ αγαπημένο μου μέρος, έχω περάσει πολλά καλοκαίρια εκεί και, βέβαια, παρότι είναι ένας πολυπολιτισμικός τουριστικός προορισμός με πολύ ενδιαφέρουσα ανθρωπογεωγραφία τους καλοκαιρινούς μήνες, τον χειμώνα παραμένει απομονωμένη, με όλα τα χαρακτηριστικά της μικρής και κλειστής κοινωνίας». Στην πλοκή του βιβλίου εντάσσεται η παράνομη διακίνηση ελληνικών αρχαιοτήτων από τις Κυκλάδες στην Κεντρική Ευρώπη. «Αυτή η σκέψη πυροδοτήθηκε σε ένα ταξίδι στην Ελβετία, όταν βρέθηκα σε μία γκαλερί και εντόπισα έναν αμφορέα του 5ου αιώνα π.Χ. ο οποίος πωλούνταν κανονικά, σε μια τιμή σχετικά ελκυστική. Συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν και αλλού διαθέσιμα τέτοια αντικείμενα, όχι μόνο ελληνικά αλλά και αιγυπτιακά, και άρχισα να ψάχνω και να ρωτάω για την προέλευσή τους. Μου έδειχναν χαρτιά που έλεγαν, για παράδειγμα ότι το 1842 ένας Βρετανός ευγενής πούλησε την τάδε αρχαιότητα σε ένα γερμανό αριστοκράτη. Πρόκειται για μια το λιγότερο θολή ιστορία, για προϊόντα σκοτεινών αγοραπωλησιών, και μου φάνηκε εξωφρενική η όλη υπόθεση. Πέφτοντας πάνω σε κάποια κυκλαδίτικα ειδώλια έπιασα το νήμα της ιστορίας αντίστροφα και άρχισα να μαθαίνω τι συμβαίνει εδώ και δεκαετίες». Περισσότερες λεπτομέρειες στις σελίδες του βιβλίου.

Έτικέττες:
Ευτυχία Γιαννάκη
,
Η νόσος του μικρού θεού