Ο Άγγελος Αγγελίδης και η Μαρία Αγγελίδου για τη μετάφραση του βιβλίου «Υπέροχη Αγαπημένη μου» του Marieke Lucas Rijneveld

Ο Άγγελος Αγγελίδης και η Μαρία Αγγελίδου φιλοξενούνται στο «εργαστήρι του μεταφραστή», με αφορμή την έκδοση του δεύτερου μυθιστορήματος του Marieke Lucas Rijneveld, Υπέροχη αγαπημένη μου. Οι δύο μεταφραστές του βιβλίου φωτίζουν με τη μορφή διαλόγου ένα άγνωστο κομμάτι από τη δημιουργική διαδικασία της μετάφρασής του.

Υπέροχη αγαπημένη μου

Η μετάφραση είναι ωραία δουλειά, επειδή είναι ωραία συζήτηση. Ατελείωτες κουβέντες, αλλά και σύντομοι διάλογοι (ή μονόλογοι, υπάρχουν και τέτοιοι), συνομιλίες με το γράψιμο και με το διάβασμα, μηνύματα στα περάσματα από μια γλώσσα σε άλλη, στιχομυθίες που ξεδιαλέγουν τις λέξεις και τις παύσεις, ισορροπίες στο νόημα, ή πιο σωστά: στα κύματά του.

“Υπέροχη αγαπημένη μου”: προσπαθώντας ν’ αφουγκραστούμε τη φωνή ενός αφηγητή, που δεν θέλει ούτε ο ίδιος ν’ ακούσει τον εαυτό του.

-Το βιβλίο όλο είναι μια παθιασμένη ερωτική εξομολόγηση.
-Όχι ακριβώς.
-Μια ομολογία τρομακτικής ενοχής.
-Όχι ακριβώς.
-Μια απεγνωσμένη προσπάθεια ισορροπίας ανάμεσα σε δύο άκρα: στην εξέγερση κόντρα σε μια αυστηρά θρησκόληπτη και καθωσπρέπει καθημερινότητα από τη μια, και στην αδήριτη ανάγκη ορίων ασφαλείας από την άλλη.
-Ναι, να το πούμε αυτό: όπως και στο Δυσφορεί η Νύχτα έτσι κι εδώ ο Μαρίκε Λούκας Ράινεφελντ μας σπρώχνει ανυποχώρητα προς την κατάργηση κάθε ορίου.
-Σε ποιον μιλάει ο μεσόκοπος άντρας; Σε ποιον τολμάει να μιλήσει για τον τρελό του έρωτα; Στην υπέροχη αγαπημένη του, που έχει την ηλικία των παιδιών του; Στη γυναίκα του; Στους δικαστές του; Στον εαυτό του; Σε μας, τους αναγνώστες; 
-Η φωνή του αλλάζει, ανάλογα με τον ακροατή/αναγνώστη που θεωρεί ότι έχει. Με θρίαμβο μιλάει στην υπέροχη, στη λατρεμένη του αγάπη. Με υποκρισία στη γυναίκα του, συχνά και σε μας. Με ψεύτικη αποστασιοποίηση και ψυχραιμία στους κριτές και στους δικαστές του. Με συντριβή κάποιες στιγμές στον εαυτό του. Όλες αυτές οι φωνές συνυπάρχουν σε κάθε ταλάντωση του υπερευαίσθητου εκκρεμούς της ισορροπίας του.

-Και για ποιο πράγμα μιλάει; Για το υπέροχο πάθος της ζωής; Για την άφατη ενοχή της βάναυσης κακοποίησης; Για το όνειρο (ή μήπως είναι εφιάλτης;) της εκατό τοις εκατό αθώας κι εκατό τοις εκατό ανύπαρκτης αγάπης;
-Δεν ξέρει. Ούτε ο ίδιος δεν ξέρει. Γι’ αυτό και διαρκώς φωτίζει και συσκοτίζει, διαρκώς θυμάται και ξεχνάει, διαρκώς πλάθει και αφανίζει, διαρκώς είναι σαν να γράφει και να σβήνει.
-Γι’ αυτό και η γλώσσα του είναι αμείλικτη. Η λογοτεχνία του είναι αμείλικτη. Σκληρή κι αλύπητη. Λογοτεχνία οργισμένη. Σ’ αυτήν την οργή οφείλεται και η δύναμη της Αγαπημένης, η δύναμη των  τρομερών εικόνων, που καταφέρνει να ζωγραφίζει με λέξεις.

 

Υπέροχη αγαπημένη μου

Έτικέττες:
Marieke Lucas Rijneveld
,
Άγγελος Αγγελίδης
,
Μαρία Αγγελίδου
,
Υπέροχη αγαπημένη μου