Μαρία Φακίνου | Μεταφράζοντας το «Θεό του δάσους» της Liz Moore

Η Μαρία Φακίνου φιλοξενείται στο blog του  Ίκαρου, στη στήλη «Το εργαστήρι της μετάφρασης», και μας μιλάει για το μυθιστόρημα της Liz Moore, O Θεός του δάσους, ένα καταιγιστικό, πολυεπίπεδο θρίλερ που τιμήθηκε το 2024 με το βραβείο των αναγνωστών του Goodreads (κατηγορία: Μυστήριο/Θρίλερ).

Θεός του δάσους

Ένα δεκατριάχρονο κορίτσι εξαφανίζεται από μια κατασκήνωση στα δάση των Αντιρόντακ και η σαρανταδυάχρονη Αμερικανίδα, Λιζ Μουρ, ξεδιπλώνει μια τοιχογραφία της Αμερικής της δεκαετίας του 1970.

Είναι αυτό θρίλερ; αναρωτιόμουν μεταφράζοντας. Φυσικά έχει σασπένς, αστυνομία, θύτες και θύματα, αλλά δεν είναι μόνο αυτά.

Η Μουρ μιλά για τη μεγαλύτερη απώλεια με τον πιο ήπιο τρόπο. Οι γυναίκες της ιστορίας κινούν εδώ τα νήματα. Άλλοτε μέσα από την ανακρίτρια Λάπτακ, την πρώτη γυναίκα της χώρας που παίρνει αυτόν τον βαθμό, και άλλοτε μέσα από την Άλις Βαν Λάαρ, τη μητέρα του εξαφανισμένου κοριτσιού, και αγαπημένο μου χαρακτήρα. Δεύτερη κόρη μιας εύπορης οικογένειας που κάνει ένα καλό γάμο, όπως ορίζει η τάξη της. Μια γυναίκα που νιώθει μονίμως ανεπαρκής και αμόρφωτη. Η γυναίκα που αποσιωπήθηκε και σβήστηκε από την (οικογενειακή) ιστορία. Και σε αυτήν πέφτει το αδιανόητο βάρος της απώλειας όχι ενός αλλά και των δύο παιδιών της. Είναι η μόνη που «σπάει», γίνεται διάφανη και μας αφήνει να δούμε τις ρωγμές. Η κόρη της, που απεχθάνεται και απορρίπτει την Άλις, επειδή είναι η μάνα της, επειδή είναι έφηβη, επειδή είναι η επόμενη γενιά, χάνεται από προσώπου γης. Γι’ αυτό εξαφανίζεται η Μπάρμπαρα. Για να μη γίνει σαν τη μαμά της και τις γυναίκες των προηγούμενων γενιών. Ως εδώ, λέει η εξαφάνισή της. Υπάρχει κι άλλος τρόπος.

Έζησα κι εγώ στα δάση και τα ποτάμια που τοποθετεί η Μουρ την πλοκή της χαζεύοντας εικόνες και χάρτες της περιοχής. Άκουσα τα χίπικα τραγούδια που παίζουν γύρω από τη φωτιά τα παιδιά της κατασκήνωσης. Ξαναδιάβασα για τον Ραλφ Ουάλντο  Έμερσον που και το επώνυμο του δανείζει στην κατασκήνωση και το σπίτι των Βαν Λάαρ ονομάζεται Αυτάρκεια από το ομώνυμο δοκίμιό του και η φιλοσοφία του διαπερνά τις σελίδες. Η Μουρ δεν φτιάχνει ένα απλό θρίλερ. Μιλά για τη φύση, τις σχέσεις των ανθρώπων και κυρίως, γι’ αυτό που λέμε, ανθρώπινη συνθήκη. 

Θεός του δάσους

 
Έτικέττες: