Αποδοχή κληρονομιάς
€11,25 €12,50
-Υποψήφιο βιβλίο για το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος/Νουβέλας 2023 -Στη βραχεία λίστα για το βραβείο Πεζογραφίας της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης 2022 -Στη μακρά λίστα των βραβείων του Περιοδικού «Χάρτης» 2022 Μετά τη θερμή υποδοχή, τις εξαιρετικές κριτικές για το βιβλίο του «Αποδοχή κληρονομιάς», τις υποψηφιότητες για το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος 2021, το Βραβείο Διηγήματος 2021 του λογοτεχνικού περιοδικού «Ο Αναγνώστης» και το Βραβείο Πεζογραφίας 2021 του περιοδικού «Κλεψύδρα», ο Ανδρέας Νικολακόπουλος επιστρέφει με μια νέα συλλογή διηγημάτων: δεκατρείς νέες ιστορίες με το γνώριμο, μεστό αφηγηματικό του ύφος.
Στην εποχή του Μεσαίωνα οι λογικοί και σώφρονες άνθρωποι των πόλεων στοιβάζαν τους ψυχικά διαταραγμένους ή λοξούς σε μεγάλα ξύλινα καράβια χωρίς κουπιά και τους άφηναν να περιφέρονται ακυβέρνητοι στις θάλασσες.
Οι πρωταγωνιστές των νέων διηγημάτων του Ανδρέα Νικολακόπουλου δεν ζουν στο Μεσαίωνα. Βρισκόμενοι όμως στη θάλασσα, στα βουνά, σε δάση, σε πόλεις, σε τρένα, σε πανεπιστημιακά εργαστήρια, ανάμεσα στα σύννεφα, απέκτησαν και οι ίδιοι την παλιά εκείνη λοξή ματιά. Η διαφορά είναι πως δεν φτιάχνονται πια μεγάλα ξύλινα καράβια.
"Οι ήρωες των διηγημάτων έχουν ζωές που μοιάζουν με τους ιστούς αράχνης που φτιάχνονται σε εκείνες τις γωνίες του σπιτιού που σπάνια πλησιάζουμε. Δεν είναι όλες οι ιστορίες ίδιες, μα το δέσιμο τους είναι μαγικό. Όταν τις διάβαζα φανταζόμουν γοτθικά τοπία από αυτά που βλέπουμε στις ταινίες τρόμου με τη διαφορά πως αυτά τα τοπία βρίσκονται στα μικρά χωριά που όλοι έχουμε ζήσει."
"...Η επιστροφή του Νικολακόπουλου, που επέστρεψε πολλά βλέμματα πάνω του ως πρωτοεμφανιζόμενος με τη συλλογή Αποδοχή κληρονομιάς είναι απόδειξη ότι ο συγγραφέας έχει ακόμη αρκετές ιστορίες να μας χαρίσει. Εξωφρενικές ιστορίες βασισμένες σε θρύλους και δοξασίες, που διαδραματίζονται σε φανταστικά νησιά και χωριά πέρα από το χρόνο, διηγήματα με αίμα και τσαγανό."
"...Οι ιστορίες του Ανδρέα Νικολακόπουλου, μας βοηθούν να μην λησμονούμε και να μην θεωρούμε ασήμαντα αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας. Η γλώσσα του συγγραφέα ιδιαίτερη και όπως λέει ένας ήρωάς του «η δασκάλα μου πέρασε την αγάπη για τις ομηρικές λέξεις που καιρό μετά τις μπόλιασα με τις λέξεις του χωριού, φτιάχνοντας μια δική μου γλώσσα, πότε αρχαία αστική, πότε σύγχρονη βουνίσια, μα συνήθως μπερδεμένη ανάκατα και καθαρά προσωπική». Αξίζει να διαβαστεί."
"...Εδώ όμως στον Νικολακόπουλο ανατρέπουμε τα δεδομένα και μιλάμε με λέξεις που είναι φτωχές για να αναδείξουν το μέγεθός του, εδώ γίνεται μια απόπειρα να πούμε πως το έργο του κινείται στα όρια του αριστουργήματος, βρίσκεται πολύ κοντά σε ό,τι καλύτερο παρουσιάστηκε μεταπολιτευτικά στην ελληνική λογοτεχνία."
"Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος δεν είναι απλά ένας τεχνίτης του λόγου, ένας πολύ καλός τεχνίτης του λόγου, είναι κι ένας διανοητής, ένας ταξιδευτής στον χρόνο, στους τόπους και τις ζωές των ανθρώπων. Κάποτε μοιάζει σαν η αποστολή του είναι να διαφυλάξει την μνήμη. Άλλοτε να την φωτίσει στα πιο σκοτεινά της σημεία και να την επαναφέρει χωρίς τις σκόπιμες στρεβλώσεις της. Το σίγουρο είναι πώς πρόκειται για μια εξαιρετικά δυνατή πένα. Κατά την άποψή μου πρόκειται για ένα έξοχο διηγηματογράφο, από τους καλύτερους που στην χώρα μας έχουν αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια. Και το σημαντικότερο είναι πως έχει μέσα του ένα αθησαύριστο υλικό, έτοιμο να παραδοθεί στον γαλαντόμο συγγραφέα και να μας παραδοθεί με νέες ιστορίες."
"Αλλόκοτες ιστορίες βασισμένες σε θρύλους και δοξασίες, ιστορίες που αφορούν το παρελθόν, με τον συγγραφέα να φαίνεται ορκισμένος να μην αφήσει τίποτα στην αφάνεια, να μην αφήσει τίποτα να ξεχαστεί, να σώσει οτιδήποτε μπορεί να σωθεί από τη φθορά του χρόνου -σαν να γράφει ένας πρόγονος από το μέλλον- μέσω της γλώσσας. Μιας γλώσσας πλούσιας, δελεαστικής, γεμάτης χυμούς, δουλεμένης στην εντέλεια. […]Ο Νικολακόπουλος καταφέρνει να δώσει φωνή σε ανθρώπους που έχουν χάσει τη δική τους ή δε ν τη βρήκαν ποτέ ή που ποτέ δεν αξιώθηκαν να τους ακούσει κάποιος."
"Ένα βιβλίο έκπληξη από μια δυνατή νέα φωνή της λογοτεχνίας που επιπρόσθετα δίνει ένα γερό κτύπημα στο στερεότυπο που κυριαρχεί στη στείρα Ελληνική λογοτεχνική λογική. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι κατ’ επάγγελμα λόγιος για να δημιουργεί σημαντικά βιβλία. Η πνευματική δημιουργία ήταν είναι και θα είναι δικαίωμα οποιουδήποτε μπορεί και θέλει να εκφραστεί. Επιπρόσθετα, ο Νικολακόπουλος καταρρίπτει ένα άλλο ιδιότυπο δόγμα που κυριαρχεί στις μέρες μας και υποστηρίζει ότι «όλα έχουν γραφτεί» και δεν υπάρχει τίποτε καινούργιο να ειπωθεί-γραφτεί. Αν είναι να διαβάσετε ένα βιβλίο μέσα στο 2022 διαβάστε τον Σάλτο…"
"Αν μπορούσα να προτείνω μονάχα ένα βιβλίο διηγημάτων, τότε θα ήταν αυτό."
"Μετά την Αποδοχή κληρονομιάς, ο συγγραφέας επιστρέφει με δεκατρία νέα διηγήματα που ξεχωρίζουν για την ίδια αρετή: κουβαλούν ανάμεσα στις λέξεις και τις ιστορίες των ηρώων τους ένα ιδιαίτερο, ανάλαφρο βάρος που δεν θες να το φορτωθείς, αλλά να το χαϊδέψεις."
"Αν θέλετε να δείτε πώς είναι να ταξιδεύεις ακυβέρνητος στη ζωή, τότε αυτό είναι το βιβλίο σας."
"Τα διηγήματα οδηγούν τον αναγνώστη σε μια κατάσταση transcendence, σε μια πρωτογενή ευφορία, που τουλάχιστον εμένα με μεταφέρουν στις πρώτες μνήμες ανάγνωσης, στα παιδικά παραμύθια. [...]Αν θα έπρεπε να βρούμε συγγενείς του Νικολακόπουλου στην ελληνική λογοτεχνία, θα έλεγα αβίαστα τον Παπαδιαμάντη (τον βλέπω στο διήγημα «Οι κόρες της αιθάλης») και τη Ζυράννα Ζατέλη."
"...Με λυρική και κατά τόπους ποιητική εκφορά του λόγου, ο συγγραφέας προβαίνει σε μια ωμή αναπαράσταση της εκτόνωσης των πιο νοσηρών ανθρώπινων ενστίκτων, κάνοντας χρήση μιας γλώσσας που αναπόδραστα μαρτυρά πως έχει τη στόφα μεγάλου λογοτέχνη, ενώ ταυτόχρονα γράφει κάτι πρωτοποριακό για τα ελληνικά δεδομένα."
"...ο Ανδρέας Νικολακόπουλος χρησιμοποιεί το μαγικό ρεαλισμό και ένα προσεκτικά διαλεγμένο λεξιλόγιο ποιητικών καταβολών για να χαρίσει πνοή και να φέρει στο φως κάποτε τους αλλοπαρμένους, τους έχοντες λοξή ματιά στη θέαση του κόσμου τούτου όπως κάνει στο πρώτο διήγημα της συλλογής του, το Σάλτο…"
"Εντυπωσιακή συλλογή, αξιοπρόσεκτη γραφή."
"Με γλώσσα πλούσια, δουλεμένη στην εντέλεια, μείξη ομηρικών λέξεων και λαϊκών εκφράσεων, ο συγγραφέας γράφει μια σειρά από αλλόκοτες ιστορίες βασισμένες σε θρύλους και δοξασίες. Με το βλέμμα στραμμένο πάντα στους αλαφροΐσκιωτους και τους λοξίες, με άλλα λόγια σ’ αυτούς που βρίσκονται στην «άλλη όχθη»."
"...Συνεπής και πιστός στα διηγήματα μένει ο Ανδρέας Νικολακόπουλος και στο δεύτερο βιβλίο του Σάλτος. Εκεί, μοιάζει να πιάνει το νήμα της αφήγησης από την πρώτη του συλλογή και να διευρύνει τα θέματά του, τους τόπους και τους χαρακτήρες του, φανερώνοντας ταυτόχρονα μεγάλη συγγραφική ωριμότητα."
"Ο συγγραφέας χωρίς δίχτυ ασφαλείας περπατά σε ένα τεντωμένο, παρελθοντικό σχοινί χωρίς να παλεύει για το εφέ αλλά για την άλλη άκρη. Διηγήματα- λεπίδες που δεν ξεχνιούνται εύκολα και προοικονομούν προσμονή και περιέργεια για τη συνέχεια. Ιστορίες για ανθρώπους ανένταχτους σε νόρμες και παραμύθια σκοτεινά σαν ανήλιαγα υπόγεια. Ακούγεται κάπως ερεβώδες το όλον αλλά είναι απίστευτα ουσιώδες και απαραίτητο αυτό το ξεβόλεμα."
"Μετά την Αποδοχή Κληρονομιάς έρχεται μ' ένα βιβλίο μαχαιριά. Ο Σάλτος είναι ο Καιάδας της σύγχρονης ορεινής Ελλάδας, «ο Βατήρας στον χαμό», το «χαίνον ρήγμα δώρο της κλινοχαρής θεάς στους ερωτευμένους και η πύλη για την αιώνια αγάπη». Η δασκάλα που χέρι χέρι με τον νεαρό αγαπητικό της θα ψάξουν την αγάπη στην αγκαλιά του φρέατος. Ο Νικολακόπουλος ανασυστήσει μια αχρονική, ορεινή Ελλάδα τόσο κοντινή και συνάμα τόσο μακρινή. Ένα βιβλίο που σε ταξιδεύει στο σκοτάδι, αυτό που βρίσκεται δίπλα μας."
"Η μαεστρία της γραφής του συγγραφέα ήταν φανερή από την Αποδοχή Κληρονομιάς· στον Σάλτο όμως εμφανίζεται ακόμη πιο βελτιωμένη και διανθισμένη, πιο έμπειρη: οργιαστικό εύρος λεξιλογίου (διέκοψα δεκάδες φορές την ανάγνωση για να αναζητήσω τη σημασία λέξεων), υφέρπουσα μελωδικότητα (σε μικρότερο και τελικά πιο λειτουργικό, θαρρώ, βαθμό από την Αποδοχή) και μια διάρθρωση λόγου που είναι ποιητική, πληθωρική και ενίοτε κάπως στρυφνή δομικά, μα καταφέρνει να μην γκρεμοτσακιστεί στο βάραθρο του επιτηδευμένου."
"Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος γράφει μερικά από τα πιο σκοτεινά ελληνικά διηγήματα. [...] Σύντομες αφηγήσεις γεμάτες κατάμαυρη φαντασία, γενναίους συμβολισμούς και μία κατάληξη που πολύ συχνά οδηγεί τους ήρωες προς την τρέλα – ή και σε ακόμα χειρότερη μοίρα. Η σκοτεινή αισθητική και η δίψα για απόδραση, για κάτι μεγαλύτερο, για κάτι σπουδαίο είναι διάχυτη στις πολύ καλοδουλεμένες προτάσεις του συγγραφέα."
"Ένα ελληνικό πεζογράφημα, μια συλλογή με γκόθικ στοιχεία, που αξίζει να προσεχτούν. Δεκατρία σκοτεινά παραμύθια για ενήλικους με σφοδρή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, γραφή, χωρίς κανένα συγκινησιακοί επίθετο (τι επίτευγμα!), μα παρ’ όλα αυτά πλήρους διαβροχής συναισθημάτων."
"Η νύχτα, το σκότος συνιστά το προνομιακό πεδίο αποκαλύψεων, οι ευτοπίες γυρίζουν σε ουτοπίες, η ζωή διά του θανάτου πληρούται και νοηματοδοτείται, ο εξίτηλος κόσμος, διά της γραφής στον Σάλτο, καταλήγει στο χώμα, πατρίδα και λίκνου προορισμού, οι θνητοί είναι σαν έτοιμοι από καιρό να περάσουν στην άλλη πλευρά, στον σάλτο, τα σώματα αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σαν χρόνο."
"Η λατρεία της φύσης και της υπαίθρου, εξάλλου και παράλληλα, είναι εμφανής στα διηγήματα του Νικολακόπουλου. Δεν συνιστούν απλώς τρόπον τινά σκηνικό πλαίσιο, αλλά λειτουργούν και ως αλληγορία για τον ατέρμονο κύκλο της ζωής και του θανάτου, αυτού που είναι μια μεγάλη αγκαλιά σαν το χώμα που μας σκεπάζει. […]της γραφής τα ηνία κρατάει γερά ο Νικολακόπουλος, που, αν κρίνουμε από την έκταση κάποιων από τα διηγήματα του Σάλτου, ήδη σαλτάρει προς εκτενέστερες φόρμες, εν φαντασία και λόγω."
"Οι 13 ιστορίες του έχουν αίσθηση, ζωή, ειλικρίνεια, πάθος και δραματικότητα. Θυμίζουν δημοτικό τραγούδι, με εσωτερικό δυναμισμό. Η αισθητική αποτίμηση της γλώσσας του, ενώ έχει μια υφέρπουσα τεχνική προσέγγιση, στο τέλος μετατρέπεται σε τεχνική ζωής, παράγοντα παραστατικότητας, με τύπους λαϊκούς, τοπία με απίστευτη γραφικότητα και επεισόδια ζωντανά που μετατρέπουν το όλο εγχείρημα σε λογοτεχνική βακχεία."