Συνέντευξη του Δημήτρη Νόλλα με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Ο κήπος στις φλόγες».

Συνεντεύξεις Ιούνιος 21, 2017

Ο Δημήτρης Νόλλας, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Ο κήπος στις φλόγες (τρίτο μέρος της Τριλογίας του Δύσκολοι Καιροί), συνομίλησε με τον Διονύση Μαρίνο, στην εφημερίδα Ελευθερία του Τύπου.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα 19 Ιουνίου και μπορείτε να τη διαβάσετε παρακάτω:

Δημήτρης Νόλλας

Αν n Ελλάδα ήταν ένας ερασιτεχνικός θίασος. Κι αν το τέλος του έργου το οποίο ανέβαζε κατέληγε με ένα «δάσος» από φλόγες που δεν θα άφηνε τίποτα ανέπαφο πίσω του. Μήπως μια καταστροφή εμπεριέχει και τον σπόρο της δημιουργίας; Ο Δημήτρης Νόλλας, με την ολοκλήρωση της τριλογίας «Δύσκολοι καιροί», μιλάει στην «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Τύπου» για το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο κήπος στις φλόγες» και όχι μόνο.

 

Κύριε Νόλλα, ολοκληρώνοντας την τριλογία «Δύσκολοι καιροί» μπορούμε να καταλήξουμε στο «τι είναι η πατρίδα μας;»;

Το ερώτημά σας, νομίζω, αφορά περισσότερο τον αναγνώστη του βιβλίου. Για μένα, πάντως, πατρίδα μου είναι όλα όσα εξακολουθώ ακόμη να βιώνω σε αυτόν εδώ τον ευλογημένο τόπο και να ευφραίνομαι με εκείνα τα πνευματικά έργα που δημιούργησαν σε γλώσσα ελληνική οι παλαιότεροι μάστορες, οι σύγχρονοι, αλλά και οι μέλλοντες.

 

Μέσα σας έχετε αποφασίσει αν μας έτυχαν φουρτούνες που δεν μπορούσαμε να αντέξουμε ή εμείς τις προκαλέσαμε;

Μόνον οι νεκροί δεν μπορούν να αντέξουν τις φουρτούνες που τυχαίνουν. Όλες τις φουρτούνες ο άνθρωπος μπορεί να τις ξεπεράσει. Βεβαίως, όποιος τις προκαλεί πάει γυρεύοντας. Δεν νομίζετε πως εκείνος που προκαλεί φουρτούνες θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένος να πληρώσει τον λογαριασμό;

 

Γράψετε πως ακόμη και αριστεροί, μπρος στην εξουσία, δεν δίστασαν να κάνουν το κομμάτι τους.

Νομίζετε πως οι αριστεροί έχουν ανοσία στη λατρεία της εξουσίας; Πως είναι άγγελοι που βρίσκονται εκτός του κόσμου τούτου;

 

Οι ήρωες σας μετέχουν σε έναν ερασιτεχνικό θίασο. Θα έλεγε κανείς πως δεν είναι τυχαία η επιλογή. Σαν αυτός ο θίασος να συμβολίζει την Ελλάδα. 

Όχι, δεν είναι τυχαία επιλογή. Σε μια μυθιστορηματική κατασκευή το τυχαίο ελέγχεται.

Δημήτρης Νόλλας

 

Ακόμη και το τελετουργικό κάψιμο στο τέλος του βιβλίου δείχνει πως μόνο μια καταστροφή μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα αρχή. Το πιστεύετε αυτό;

Πιστεύω αυτά που γράφω και αναλαμβάνω πάντα την ευθύνη τους. Πιστεύω, λοιπόν, πως όταν ξεφεύγουμε από το μέτρο, είναι πάντα η καταστροφή που έρχεται. Έτσι συμβαίνει στην κοινωνία, όπως και στη φύση. Ένα νέο ξεκίνημα έρχεται πάντα να θεραπεύσει το κακό μιας καταστροφής. Δεν είναι και το τέλος του κόσμου μια καταστροφή, πιστεύω. Αρκεί να θυμάται κανείς, για να μείνουμε στη σύγχρονη Ιστορία μας, το 1897, το 1922, αλλά και ολόκληρη τη δεκαετία του '40.

 

Προσωπική ευθύνη για το πώς φτάσαμε εδώ υπάρχει; Για πολλά χρόνια το «μαζί τα φάγαμε» αποτέλεσε αιχμή έντονης διαμάχης.  

Χωρίς προσωπική ευθύνη δεν έχουμε άνθρωπο, έχουμε μάζα απρόσωπη. Αυτό που έκανε εξωφρενικό τον εν λόγω αφορισμό ήταν πως εκστομίστηκε από πολιτικό άρχοντα, ο οποίος δεν είχε το σθένος, την ίδια στιγμή που το 'λεγε, να βάλει μετάνοια και να ζητήσει συγγνώμη από όλα εκείνα τα πρόβατα που τον ακολουθούσαν και τον ψήφιζαν, επωφελούμενοι των παροχών που τους επιδαψίλευε (με δανεικά χρήματα, να μην το ξεχνάμε). Γι' αυτό και «αποτέλεσε αιχμή έντονης διαμάχης», όπως λέτε, επειδή ο αφορισμός εκείνος πόνεσε, καθώς έβαζε τον καθέναν μας μπροστά στην προσωπική του ευθύνη. Μία επιπλέον απόδειξη πως ο λόγος αυτός ανταποκρινόταν σε μια πραγματικότητα. Τέτοια λόγια όμως απαιτούν αντρειοσύνη, που δεν την είχε ο συγκεκριμένος. Και έκανε καλά όταν λίγο μετά αποσύρθηκε από την πολιτική. Ας του το αναγνωρίσουμε.

 

Η κυβερνώσα Αριστερά αποδείχθηκε λίγη ή καθόλου Αριστερά; Ή, τελικά, τα καταφέρνει; Τι πιστεύετε;

Αριστερά ξε-αριστερά, πολλή ή λίγη, είναι υποχρεωμένη να διαχειριστεί τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας. Το σημαντικότερο πάντως είναι πως, για την ώρα τουλάχιστον, δεν ψαχουλεύει τις ψυχές μας, αλλά το πορτοφόλι μας.

 

Οι δύσκολοι καιροί δίνουν καλά έργα Τέχνης; Η λογοτεχνία χρειάζεται «κρίσεις» για να ανθήσει;

Νομίζω πως, ούτως ή άλλως, τα έργα Τέχνης είναι καρποί πνευματικής κρίσης.

 

Το κίνημα του παρτακισμού (έξοχος νεολογισμός) εξακολουθεί να υφίσταται και στις μέρες της κρίσης;

Σε συνθήκες ακραίες, όπως είναι μια κρίση σαν αυτή που βιώνουμε, ο εγωισμός («φιλοτομαρισμός» είναι ένας δόκιμος όρος) μετεξελίσσεται στο κίνημα του «παρτακισμού». Γενικεύεται δηλαδή το πρωτόγονο αίσθημα πως είμαι το κέντρο του κόσμου και άρα μόνον η προσωπική μου επιβίωση θα κάνει τον κόσμο να συνεχίσει να υπάρχει. Από τη δική μου σωτηρία και μόνον θα εξαρτηθεί και αυτή του Σύμπαντος. Οι άλλοι δεν υπάρχουν. Δεν τους βλέπω, δεν τους καταλαβαίνω, ούτε τους συναισθάνομαι σαν συγγενικά μου πλάσματα του θεού. Καταλαβαίνετε πως τότε έχουμε ήδη εισέλθει στον προθάλαμο της προϊστορικής ζούγκλας. Κι αν αυτό σας ακούγεται υπερβολικό, άντε, στον προθάλαμο του τρελοκομείου.

 

Είμαστε ένας οργισμένος λαός, κύριε Νόλλα; 

Δεν ξέρω. Το ανησυχητικό, πάντως, είναι πως ελάχιστοι από μας οργίζονται με τα έργα τα δικά τους, με τις ίδιες τις επιλογές του. Αυτό που ξέρω είναι πως, έτσι κι αλλιώς, ο οργισμένος δύσκολα βρίσκει «λύση στο δράμα του».

Έτικέττες:
Δημήτρης Νόλλας