Δημήτρης Θ. Τσάτσος

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Θεμιστοκλή Τσάτσου, δικηγόρου, βουλευτή και αδερφού του Κωνσταντίνου Τσάτσου, και της Αννίτας Αλευρά. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και τη Χαϊδελβέργη, ενώ σε ηλικία μόλις 27 ετών ανακηρύχθηκε διδάκτορας της νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Από το 1958 ως το 1964 υπήρξε επιμελητής στη Νομική Σχολή της Χαϊδελβέργης και την περίοδο 1964-1965 εργάστηκε ως ερευνητής στο Max-Planck Institut. Το 1968 εκλέχτηκε υφηγητής στη νομική σχολή του πανεπιστημίου της Βόννης, στο οποίο και δίδασκε και υφηγητής του συνταγματικού δικαίου στη νομική σχολή Αθηνών. Λόγω της Χούντας των Συνταγματαρχών δεν κατάφερε να διδάξει. Το 1969 εκλέχτηκε καθηγητής στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αλλά πάλι δεν του επετράπη να διδάξει. Το 1970 εκλέχτηκε μόνιμος καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Βόννης, ενώ το 1973 φυλακίστηκε από τη δικτατορία. Το 1975 εξελέγη τακτικός καθηγητής στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ.

Με την πτώση της δικτατορίας έγινε υφυπουργός της Ανώτατης Παιδείας στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην κάθαρση της παιδείας από τους συνεργάτες της δικτατορίας. Το 1975 ήταν εισηγητής της αντιπολίτευσης για το νέο σύνταγμα της Ελλάδας. Το 1974 εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών με την ΕΔΗΚ και το 1994 εκλέχτηκε ευρωβουλευτής με το ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Την περίοδο 1993-1994 ήταν άμισθος σύμβουλος του Πρωθυπουργού.

Απεβίωσε στις 24 Απριλίου 2010 στην Αθήνα.

Βιβλία στον Ίκαρο